Ik hoor mijn naam zachtjes gefluisterd. Ik was in slaap gevallen in de auto en we hadden de bestemming bereikt. Ik keek verward om me heen en voor enkele seconden wist ik even niet meer waar ik was, maar toen besefte ik het me weer: ik was in Indonesië en het was vandaag een ontzettend grote dag. Samen met zeven vrienden ging ik in drie dagen de Mount Rinjani, een actieve vulkaan op Lombok, beklimmen!
Het is afzien en concentreren tijdens de hike
We waren aangekomen in het dorpje Sembalun, waar de trekking begon. Enigszins zenuwachtig voor wat er komen ging stapte ik de auto uit en gaf ik een hand aan onze reisgids: de 23 jarige Ronnie. Tijd om me mentaal voor te bereiden was er niet. Ronnie had haast, want we moesten voor het donker onze eerste slaapplek bereikt hebben. Daar gingen we dan, bepakt met onze eigen bagage. Gelukkig werden onze tenten, slaapzakken, water, voedsel en dergelijke gedragen door onze twee 'dragers'. Op hun slippertjes liepen ze, met een stok op hun schouders en daaraan twee manden met alle bagage, voor ons uit. Ik volgde braaf. De sfeer was geweldig. We hadden er alle acht ontzettend veel zin in en waren nieuwsgierig naar wat er komen ging. We liepen en we liepen. Door rijstvelden, door de jungle, over rotsen en door het opgedroogde lava. Na enkele uren veranderde zowel het landschap als de sfeer. Het begon te regenen, de klim werd zwaarder en de paden werden steiler en steiler. Ik was dood moe en kon niet wachten tot we het tentenkamp bereikt hadden. Ronnie had het tempo er flink in zitten en ik wist van mezelf dat ik het in dit tempo niet ging halen. Ik besloot mijn eigen tempo aan te nemen. Zo was het wel te doen. Genieten van de omgeving kon ik echter niet meer, ik was gefocust op de plekken waar ik mijn voeten neer moest zetten. Het was gevaarlijk. Één stap verkeerd en je lag beneden in de klif. Ronnie had door dat het voor ons allemaal zwaarder was dan verwacht en lastte een pauze in. Zijn Engels was niet goed genoeg om ons te motiveren om door te gaan, maar een reep chocola deed wonderen. Ik kon er weer even tegenaan. Het was afzien. Ik had verwacht dat het zwaar zou worden, maar zó zwaar was geen enkel moment in me opgekomen. En dit was pas dag één! Mijn vrienden en ik wisten elkaar te motiveren om door te gaan. Vijf minuten voordat de zon onderging hadden we dan ook ons tentenkamp bereikt. Trots dat we waren! Onze dragers en Ronnie maakten onze tenten klaar en kookten een heerlijke maaltijd voor ons. De temperatuur ging met een rotvaart naar beneden en al snel kroop ik in mijn slaapzak voor wat nachtrust. Die rust zat er echter niet in. Het was véél te koud en de grond was véél te hard, waardoor ik in totaal slechts dertig minuutjes heb kunnen slapen. Om twee uur 's nachts maakte Ronnie me wakker, het was tijd om de hike voort te zetten... Nog maar drie uurtjes naar de top, beloofde hij me. Dat was te overzien!
"Nog één stap naar links en ik was er geweest"
Al snel kwam ik erachter dat ik totaal niet goed voorbereid was op deze hike. Mensen liepen met hoofdlampen, wandelstokken, bergschoenen, speciale hike broeken en ontzettend dikke jassen. Daar liep ik dan... op mijn nikes, in mijn spijkerbroek en met een zaklampje op mijn telefoon. Waar was ik aan begonnen?! Maar opgeven zat er natuurlijk niet in. Daar ging ik. Stap voor stap. Iedereen had me erop voorbereid dat dit laatste deel de zwaarste klim was, dus ik ging van het ergste uit. Maar het was zwaarder dan zwaar. Bij iedere twee stappen naar boven, zakte ik er één naar beneden door de losse, opgedroogde lava. Ik begon mijn stappen te tellen, om mezelf af te leiden van de pijn. 1, 2, 3, 4. 1, 2, 3, 4. Het werkte. Totdat iemand achter mij me plotseling waarschuwde. Ik was veel te dicht bij de afgrond. Nog één stap naar links en ik was er geweest. Oké focus Jasmijn, focus. Langs het steile pad naar de top lagen verschillende mensen op de grond die het op hadden gegeven. Enkelen werden ingewikkeld in een isolatiedeken, omdat ze onderkoeld waren. Anderen kregen zuurstof toegediend. De gedachte om op te geven spookte door mijn hoofd. Hoe heerlijk zou het zijn om gewoon terug te gaan, een hotel te boeken en in een normaal bed te slapen. Maar nee, het einde was in zicht! Stap voor stap zette ik mijn tocht voort. Ik was mijn vrienden al lang kwijtgeraakt. Het was te donker om bij elkaar te blijven. Het was vanaf nu een battle tussen mij en de berg. Na precies drie uur, was het dan zo ver: met mijn laatste stap versloeg ik de berg. Ik had de top bereikt van de Mount Rinjani: 3726 meter hoog. Voor het eerst keek ik voor me uit in plaats van naar de grond. WAUW! Ik was precies op tijd voor de zonsopgang. Achter mij was een prachtig blauw meer binnen de krater van de Rinjani. Voor mij veranderde de lucht boven de Bali Sea in alle kleuren van de regenboog. Het was afzien, maar wat was dit de moeite waard zeg! Een gevoel van overwinning overtrof me. Ik was trots op mijzelf en trots op mijn vrienden, omdat we tot meer in staat zijn dan we hadden verwacht.
Adrenaline
Het gevoel van overwinning gaf ons adrenaline. De hike was echter nog niet over. Dezelfde dag moesten we nog acht uur hiken naar het volgende kampentent. En de volgende dag nog zes uur naar het dal. Onze lichamen waren gesloopt en we kregen meer en meer respect voor Ronnie en onze dragers. Die deze tocht twee keer per week afleggen voor slechts vijftien euro per dag. Terwijl wij ons aan het eind van de derde dag met honderden blaren, kruipend van de spierpijn, naar het dichtstbijzijnde hotel verplaatsten, ging onze Ronnie even naar huis om zijn zwangere vrouw gedag te zeggen en zich voor te bereiden op een nieuwe drie daagse trekking die de volgende dag begon...
