Op wandeltocht door de paarse heuvels van de Veluwezoom

Op reis in eigen land

Inmiddels zal het de meeste lezers wel duidelijk zijn dat het mijn doel is om mensen te inspireren op reis te gaan in eigen land. Verre reizen worden al gauw interessant en fascinerend gevonden, maar niet iedereen kan die betalen of er de benodigde tijd voor vrijmaken. Bovendien valt er in ons eigen land ook genoeg moois te ontdekken. We hebben hier misschien geen bergen om te beklimmen of gletsjers om te bekijken, maar wel een prachtig glooiend heuvellandschap dat is ontstaan tijdens de laatste ijstijden. Hoogste tijd dus om verslag uit te brengen van de twintig Nationale Parken die Nederland rijk is. In deze blog lees je alles over het allereerste Nationale Park dat in ons land is opgericht: De Veluwezoom.

Nationaal Park

Nationaal Park Veluwezoom is een natuurgebied op de Veluwe en ligt vlakbij Arnhem. Het heuvelachtige gebied bestaat grotendeels uit gevarieerd bos, heide en een zandverstuiving. Centraal in het park ligt het bekende uitzichtpunt de Posbank, dat vooral bekendheid geniet onder wielrenners die daar regelmatig vol trots naast hun lichtgewicht fietsje staan te poseren (uiteraard in een flitsend neonkleurig fietspakje). Ik ben niet zo’n fietsliefhebber, moet je weten. Daarvoor ben ik als wandelaar te vaak van mijn sokken gereden door mannen van middelbare leeftijd op snelle fietjes die me daarna nog allerlei ranzige dingen naroepen ook. Jakkes, ik had hun dochter kunnen zijn... Maar goed eikels heb je overal (vooral in een bos) en daar mag ik niet alle fietsers de schuld van geven.

Stuwwallen

De onder fietsers en wandelaars zo geliefde heuvels in de Veluwezoom zijn ontstaan tijdens de laatste twee ijstijden. Honderdvijftigduizend jaar geleden werd de Nederlandse zandgrond opgestuwd door gletsjers die toen vanuit Scandinavië ons land binnendrongen. Die stuwwallen kan je vandaag de dag terugzien in het heuvelachtige landschap rondom Utrecht (Utrechtse Heuvelrug), Nijverdal (Sallandse Heuvelrug), Nijmegen (Nederrijnse Heuvelrug) en natuurlijk de Veluwe. De gehele Veluwe bestaat overigens uit meerdere stuwwallen en is daarmee het grootste stuwwalcomplex van Nederland. Houd jij van heuvels? Dan is de Veluwezoom voor jou the place to be! Ook aan dierenliefhebbers is gedacht, aangezien er grote zoogdieren (edelherten, damherten, reeën en wilde zwijnen), roofdieren (vossen, dassen, hermelijnen en zeldzame boommarters) en zes van de zeven in Nederland inheemse reptielensoorten leven (adders, gladde slangen, ringslangen, hazelwormen, zandhagedissen en levendbarende hagedissen). Freek Vonk eat your heart out!

Wandeldrang

Mocht je nu geen enkel dier in het wild hebben gespot, ga dan even naar binnen bij het bezoekerscentrum in Rheden. Daar staan namelijk een paar dieren opgezet, zodat je ze op je gemak van dichterbij kunt bekijken. Dat is overigens meteen een goed startpunt om de heide op te gaan. De Veluwezoom is met haar prachtige heuvels zeer geschikt voor wandelen, fietsen, mountainbiken en paardrijden. Omdat wandelen door de natuur een uitstekend medicijn blijkt te zijn tegen mijn ADHD (Alle Dagen Heel Druk), koos ik ervoor om de wandelschoenen maar weer eens uit de mottenballen te halen. Niet alleen dwingt het langzame tempo mijn brein om te vertragen (wat heel fijn is als je gedachten normaal gesproken onophoudelijk in recordtempo door je hoofd vliegen), bovendien ben ik wandelend beter in staat om de omgeving in me op te nemen dan wanneer die fietsend met vijfendertig kilometer per uur aan me voorbij flitst.

Paarse pracht 

Ondanks de regenachtige zomer hadden we op de geplande wandeldag geluk: tussen de regenbuitjes brak af en toe zelfs het zonnetje door. Wij vonden het gemakkelijk om onze auto te parkeren bij het bezoekerscentrum in Rheden en vanaf daar de heide op te gaan. In eerste instantie hadden we een route gevonden via internet, maar die bleek zulke ingewikkelde aanwijzingen te hebben (bij de derde struik rechtsaf) dat we die al gauw aan onze wandellaars hebben gelapt. Rondstruinend door het park checkten we af en toe op Google Maps of we niet te ver waren afgedwaald. Op eigen houtje vonden we zo onze weg door het park, dwars door een prachtig loofbos, langs een schaapskooi en vervolgens de paarse heide op. Ongelofelijk mooi om middenin een glooiende paarse bloemenzee te staan! Net alsof je in het buitenland bent.

Hillbilly’s

Doordat de zon werd afgewisseld door wolken veranderden de bloemen regelmatig van kleur. Als het regende leken ze wel bordeaux rood of bruin, zodra de zon scheen bijna felroze en wanneer er wolken boven hingen diep paars. Af en toe moesten we onder een boom schuilen voor een regenbui maar dat mocht de pret niet drukken. Onderweg kwamen we wilde paarden tegen en stonden we letterlijk oog in oog met een vriendelijke Schotse Hooglander (en nee: die heeft niemand van ons gespiest aan zijn hoorns, dat is echt nog maar één keer in de Nederlandse geschiedenis gebeurd en dat komt dan natuurlijk  meteen op het nieuws). Toen we terugkwamen bij de auto zagen we tenslotte nog een klein salamandertje lopen. Eigenlijk zag ik niks omdat ik zo bijziend ben als een blinke vink, maar een vriend wierp zich als een ware Freek Vonk op het arme diertje (don’t worry, het beestje is na een grondige inspectie weer vrijgelaten).

Op zoek naar uilen

Eigenlijk was ik wel nieuwsgierig geworden naar de rest van de dieren. Na enig rondneuzen op de website zag ik dat er regelmatig een heuse uilenexcursie wordt georganiseerd. Zo kwam het dat ik op een zaterdagavond in december met mijn beste vriendin opnieuw naar het bezoekerscentrum afreisde. De boswachter gaf daar eerst een presentatie over het leven van uilen en daarna trokken we met een klein groepje het donkere bos in op zoek naar de wilde dieren. In de winter gaan ze namelijk flink van bil in het bos en laten de mannetjes hun lokroep horen in de hoop een lekker chickie te scoren. Wanneer dat lukt pikken ze een verlaten nest in van een andere vogel, want ze zijn te lui om er zelf eentje te bouwen. Als in maart de uilskuikens worden geboren zitten die bovenop de skeletten van de prooien die mama en papa hebben opgevreten in de winter. En als mama en papa de kuikens niet voldoende te vreten geven dan eet het grootste kuiken gewoon zijn kleine broertje of zusje op. Lief hè?

Uilenballenbingo

Ondanks deze ietwat lugubere feiten blijven papa en mama uil wel de rest van hun leven bij elkaar zodra ze mekaar gevonden hebben (en daar kunnen mensen nog wat van leren). Helaas hebben we geen uilen gezien of gehoord die avond in het bos, ondanks de inspanningen van de superlieve boswachter die met een supersonische uilengeluidenapp op zijn smartphone probeerde een lokroep na te bootsen in de hoop een reactie uit te lokken. Daar trapten de uilen dus mooi niet in. Om ons zoet te houden mochten we nog wel onze eigen uilenbal uitpluizen. Ik hoor je haast lachen en denken: ‘dat is toch voor kinderen?’. Persoonlijk denk ik dat het beter is om af en toe kinderlijk te ontspannen dan om als volwassene te leiden aan terminale serieusheid. Wij ervaarden het als zeer meditatief, rustgevend en uitermate mindfull om met onze volle aandacht en een tandenstoker in een uilenbal te prikken tot we alle schedels en botten gevonden hadden! Bijna een bingokaartje vol. Wil jij ook eens bingoën met uilenballen? Of liever lopen tussen paarse heuvels? Ga dan naar de Veluwezoom! Ga ik weer een ander park ontdekken. Je leest er alles over in mijn volgende blog!