Als ik naar het buitenland ga doe ik dat om nieuwe dingen te zien. Een andere omgeving, ander eten, andere mensen, andere gebruiken. Een andere cultuur. Ik houd ervan me erin onder te dompelen.
Dat gezegd hebbende, moet ik ook bekennen dat ik me op bepaalde momenten heel Nederlands voel. Op momenten waarbij je veel geduld moet hebben bijvoorbeeld.
Ik ging voor 9 maanden naar Andalusië omdat het weer, de taal en de levensstijl me zo aanspraken.
Verschillen in het weer
Laten we beginnen met het weer. Het is heerlijk! Driekwart van het jaar is het boven de 20 graden. Oké, de zomer in Sevilla is niet te harden maar als je aan de kust zit, zit je gebakken. Of wordt je gebakken, het is maar hoe je het bekijkt. Die drie maanden winter zijn wel koud, je hebt toch echt een winterjas en een sjaal nodig, maar het is beter dan zo’n zes maanden winter in Nederland.
Dan de taal, eerlijk, Spaans klinkt gewoon lekker. In het begin snapte ik niets en nu kan ik aardig wat verstaan en spreken.
Wachtrijen in Spanje
Ik weet nog dat ik met een paar vriendinnen in Sevilla in de supermarkt van El Corte Inglés (een begrip in Spanje) stond. We hadden ons verspreid over het aantal kassa’s en waren allemaal tweede in de rij. Hier in Nederland zou dat betekenen dat je zo weer buiten staat. Daar stonden we nog bijna tien minuten in de rij omdat ze op hun gemak een praatje maakten met de mensen voor ons.
Dit was geen momentopname. Als je in Spanje in de rij staat kun je er vanuit gaan dat het even duurt. Hier in Nederland komt dat ook wel eens voor maar dan irriteert ook iedereen in de rij zich. Daar niet. Ik leek de enige te zijn die me daarover kon opwinden. Zie daar, het moment dat ik besefte dat ik toch heel Nederlands ben.
Mijn bed versus een terras
Wat ik fijn vind aan Spanje is dat ze daar optimaal genieten van hun vrije tijd. Dit is natuurlijk te danken aan het klimaat. Omdat ze daar een siësta hebben lunchen ze uitgebreid tussen te middag. ’s Avonds zijn ze pas laat klaar met werken maar omdat het nog zulk lekker weer is en alles nog open is kun je makkelijk om tien uur ergens gaan zitten en lekker eten en drinken met vrienden.
Waar ik hier in Nederland vaak al vroeg in bed lig en nog even tv kijk, was het daar de normaalste zaak van de wereld dat ik na mijn werk nog ergens een ‘cerveza’ ging doen.
Met je handen eten
Waar ik in Spanje tapas at, heb ik in Maleisië de Indiase keuken ontdekt. Dat was best even wennen voor iemand die normaal gesproken niet met haar handen eet. Als klein kind sprong ik op het strand van handdoek naar handdoek ‘anders werd ik vies’ en at ik al met bestek. Tot ik naar Maleisië ging, at ik kippenkluifjes met bestek. Dan heb je een beetje een beeld.
Daar in de Cameron Highlands en in Georgetown begon ik dan ook met ‘boneless tandoori’ tot ik uiteindelijk gewoon een Tandoori schotel bestelde met een kippenbout, naan brood, sausjes en noem zo maar op. Alles met de handen en daarna je handen wassen bij de daarvoor strategisch geplaatste wasbakken. Goddelijk!
Vervoer en de kunst van het wachten
In Nederland reis ik met de bus, fiets, metro of trein. Nee, dat is tijdens een reis toch wel een ander verhaal. Neem nu het zuiden van Thailand. De ferry is daar de normaalste zaak van de wereld. In heel Azië is de tuktuk een must. Daarmee kom je overal, het is goedkoop en praktisch. Tenzij je met vier personen plus backpacks in zo’n ding zit.
Vliegen is een luxe. Tot je ongeveer elke week op een ander vliegveld staat. Nog even lachen naar de camera en die vingerafdrukken afgeven voor de zoveelste keer. En maar wachten. Wachten op het vliegtuig dat drie uur later vertrekt, op een taxi die wél op meter wil rijden, tot het vuurwerk in Sydney begint en op die serveersters van dat tentje in Vietnam omdat je wat wilt bestellen. Maar, dit maak je niet mee als je thuis blijft!
