Namibië | Van Swakupmund naar Maun

In de laatste etappe van onze roadtrip door Namibië steken we het land over van west naar oost en verder. De grens over, naar Botswana. Swakopmund – Maun. Elfhonderd kilometer. Terug naar knooppunt Windhoek. De komende tijd leven we weer op wegvoedsel, snacks, vier wielen. Met de onwetendheid van een achterbankpassagier rooster ik ’s ochtends een broodje in het hostel.

Het woestijnzand waait door de doodstille straat en niet veel later zit ik stil, beduusd op de achterbank van de auto. We rijden weer. We hebben al onze CD’s al tig keer gedraait en links en rechts passeren de laatste huizen voordat het maanlandschap van de Namib ons weer in haar zanderige armen sluit. Het was aangenaam, Swakopmund.

Pothole Road

Na de plichtmatige stop in het nogal altijd vrij sfeerloze Windhoek rijden we de B6 op. Deel van de Trans-Kalahari Highway, 290 kilometer lang. Halverwege de rit, die toch al vrij lang duurt stuiten, we op woestijngehucht Gobabis. In het gezandstraalde Gobabis is er niets te doen. Er zijn ranches, er is stof, soms zijn er olifanten (niet gezien). Nadat ook Gobabis in de achteruitkijkspiegel wegzakt is het gedaan met het laatste restje beschaving.  De eerste barsten verschijnen in het wegdek.De voortekenen van Pothole Road. De weg erodeert waar je bij staat. De weg is zo slecht dat alle vrachtwagens uit en naar Botswana ervoor kiezen in de schuin aflopende zandberm te rijden. De weg zelf bestaat uit enkel gaten, barsten, scheuren waar autobanden in blijven hangen. Uren hangen we in de stofstaart van de vrachtwagen voor ons. Er wordt niet meer gesproken. Alles rammelt te hard.

Ghanzi, Maun

Zonder veel problemen komen we Botswana binnen. Het wordt nacht en het wordt dag, de B6 verandert in de A2 en de A2 brengt ons vervolgens naar Ghanzi. Ghanzi, waar we boodschappen doen en bij terugkomst omringt worden door schreeuwende kinderen. Niet wetend wat te doen en met het ongemak op al onze gezichten stapen we weer de auto in. Dat was niet makkelijk.Met opgeluchte harten zien we de eerste groene tinten verschijnen. De weg lijkt beter te wonen, ongemak wordt snel vergeten en met razende banden rijden we Maun binnen. Maun dat voornamelijk bestaat om toeristen de schitterende Okavango Delta in te sturen. Na de eindeloze Kalahari en de verschrikkingen van Pothole Road welhaast het paradijs. En het is er, daadwerkelijk, adembenemend schoon.

We hebben het gehaald, jawel.