Summercamp in Amerika
‘Het komende jaar ga ik meer sporten’ of ‘dit jaar wil ik echt gezonder gaan eten’. Goede voornemens voor het nieuwe jaar, we hebben ze allemaal. Nou ben ik geen held in goede voornemens kan ik je vertellen. Toch had ik weer een goed voornemen bedacht, maar dit keer een écht goed voornemen, en dan niet per sé een plan voor het komende jaar, dat mocht ook best een 2-jarenplan zijn! Meer van de wereld gaan zien, met Amerika als eerste op mijn verlanglijstje!
Summercamp
Amerika, oké, maar hoe dan? Wat ik wilde was voor een langere tijd naar Amerika, niet een vakantie van twee weken. En dan wilde ik niet de typische toerist uithangen in populaire steden, maar ik wilde meer. Ik wilde de échte cultuur en de mensen leren kennen, niet per sé de toeristische route nemen. Ik had eigenlijk geen idee hoe ik dat zou kunnen doen en ook wist ik dat dat wel wat zou gaan kosten, maar goed, je moet er wat voor over hebben! Op internet ben ik op zoek gegaan naar de verschillende mogelijkheden die er zijn. Ik kwam verschillende dingen tegen als vrijwilligerswerk, backpacken, taalreizen, wildlife, maar dat was allemaal niet in Amerika of het sprak me niet aan. Wat wel mogelijk was, was high school, au pair en summercamp. JA, summercamp! Dat was het, dat zou perfect zijn!
De procedure, een reis op zich.
Heel impulsief, aangezien ik nog niet veel af wist van summercamps, had ik de brochure aangevraagd, en een intake gesprek gepland met de organisatie waarvan ik op de website terecht kwam via Google. Wat ik pas wist na het gesprek, was dat niet iedereen zomaar op een summercamp kan gaan werken, daar gaat een hele procedure aan vooraf. Precies vorig jaar kwam ik op de website terecht van de organisatie en belandde vanaf dat moment in een procedure van geregel, interviews, testen en dingen. Voordat je geaccepteerd wordt maak je je eigen applicatie compleet wat in totaal 18 onderdelen bevat zoals een motivatiebrief, werkervaring, studies, je skills die je moet omschrijven (en dat hoeft niet bescheiden over te komen, liever niet zelfs) etc. Ook heb ik een mondelinge Engelse test moeten doen om te kijken of mijn Engels wel goed genoeg is. Gek genoeg was ik ontzettend zenuwachtig voor die test, maar ik slaagde erin! De Amerikaanse organisatie die ‘tussenpersoon’ is van de verschillende summercamps en de Nederlandse organisatie is de sponsor voor alle buitenlanders die komen werken in Amerika voor bepaalde tijd. Eind januari werd mijn applicatie opgestuurd naar de Amerikaanse organisatie, en vanaf dat moment was het afwachten voor mij! Je hebt namelijk geen keuzes in summercamps, de camps benaderen jou als ze interesse hebben, dus zou het ook een verrassing zijn waar je terechtkomt. Het hele jaar stond voor mij in het teken van Amerika, ga ik nou wel of ga ik nou niet deze zomer. Ik kon dat wel handelen, maar ik merkte in mijn omgeving dat mensen wat ongeduldig werden, want het kon zijn dat je kort van tevoren pas wist dat je over twee weken zou gaan vertrekken. Dat is het enige wat me nerveus maakte, dat ik opeens weg zou gaan en in korte tijd de laatste dingen moest regelen.
YMCA Camp Leif Ericson
En toen.. in april, nadat mijn goede hoop bijna geen hoop meer was, nam er een summercamp contact met me op! Een skype interview was nog het enige wat ik succesvol moest doorstaan. Dat gesprek was uiteindelijk heel ongemakkelijk, behalve dat je jezelf in een echo hoort aan de andere kant van de wereld zie je jezelf ook nog eens in de camera waar je je onbewust op gaat focussen. M’n ongemakkelijke vriendelijke lach in de camera had gewerkt, want nog geen dag later kreeg ik een plekje als counselor aangeboden op het summercamp! YMCA Camp Leif Ericson in Sioux Falls it is! Sioux Falls, wat? In South Dakota. Waar? Ja, ik zou ergens heen gaan wat voor veel mensen onbekend terrein is, maar dat kon niet beter toch!? Want dat was mijn plan, mijn goede voornemen. Mijn droom zou uitkomen!Ik had opeens nog maar een maand om alles te regelen, dus gas erop!
Avontuur bij het Amerikaans Consulaat
Naar Amerika gaan is zo makkelijk nog niet. Als toerist kom je makkelijk binnen met een esta reistoestemming, maar als je in Amerika wil gaan werken gaat er (weer opnieuw) een hele procedure aan vooraf. Van skype interviews tot formulieren van 27 pagina’s met het beantwoorden van vragen over de meest heftige dingen zoals moord en terrorisme.
Twee weken voor vertrek was ik bij het Amerikaans Consulaat in Amsterdam voor mijn j-1 visum, dat is een mooi verhaal. Wil je daar binnen komen, mag je geen elektronica mee naar binnen nemen, alleen het hoognodige. Alsof je in een hele andere wereld stapt zodra je binnen bent. Alles is in het Amerikaans, zelfs de Nederlanders praten Amerikaans tegen je. Heel eigenwijs praatte ik toch Nederlands terug, maar daar ging niemand op in. Ik leverde mijn paspoort in, noemde mijn naam waarop ze vervolgens zeiden dat ze mijn afspraak niet konden vinden. Of ik even een stap naar achteren wilde zetten en wilde wachten. En wachten, wachten en het warm krijgen als een malle, want hoe langer het duurde hoe zenuwachtiger ik werd. Na een half uur mocht ik door de douane poortjes, zodat ik even kon gaan zitten, sympathiek van ze. Het werd wat rustiger en één van de mannen maakte een praatje met me. Dan eindelijk kwam er iemand naar me toe en zei: 'your appointment was yesterday'! NOOO, je wilde niet weten wat er op dat moment door me heen ging. Schaamte, stress en nog eens stress, want ik had nog maar twee weken. Godzijdank hoefde ik geen nieuwe afspraak te maken, omdat ze wisten dat ik uit Eindhoven kwam, dus mocht ik doorlopen. Tot zover mijn avontuur bij het Amerikaans Consulaat.Een paar dagen later kwamen mijn j-1 visum en paspoort binnen met de post en was ik er zo goed als klaar voor!
