Een prachtig fenomeen, verstopt in Californië, in een afgelegen woestijn. Daar ligt een bijzonder stuk land. Het gaat om Amerikaans grondgebied zonder wetten, elektriciteit, stromend water of vaste woningen. Het gebied waar 150 mensen het gehele jaar door in vrede leven. Ik heb het niet over een bekend stukje Amerika. Deze blog gaat namelijk over.
Afgelopen jaar was ik voor een rondreis in Amerika tijdens de kerstperiode. De grote steden San Francisco, Los Angeles, Las Vegas en San Diego waren mooi uitgewerkt en geboekt voordat ik het vliegtuig instapte in Amsterdam. Na een paar dagen vertoeft te hebben in het mooie, uitgestrekte, drukke Amerika, kwam in Los Angeles een herinnering op. Jaren geleden op TV was een uitzending, soort documentaire, over ‘het laatste Amerikaanse grondgebied zonder wetten.’ Na enig research, kwam ik erachter dat dit zogenaamdegrondgebied, Slab City, maar 272 km van Los Angeles vandaan was. Samen met mijn reisgenoot besloten we dit fenomeen te bezoeken als tussenstop voordat we naar San Diego zouden gaan.
Slab City
Slab City ligt in een woestijnachtig gebied en heeft zijn naam te danken aan de betonnen platen (slabs) die overgebleven zijn van Camp Dunlap, een verlaten kazerne uit de tweede wereldoorlog. Van de kazerne is anno 2018 niet veel meer over, want de bewoners hebben het gebied omgetoverd tot een zowaar speelparadijs voor jong en oud.
Los Angeles 9:30 A.M.
Na de fantastische ervaringen in het drukke Los Angeles, werd het tijd om de spullen te verzamelen en een nieuwe roadtrip te starten. Slab City is maar drie uurtjes rijden vanaf LA, maar volgens de locals was de heenweg de eerste attractie en moesten we genoeg tijd nemen om alles goed te kunnen bewonderen. Het begin van de reis was het welbekende uitzicht van rondreizen door Amerika. Bergen, bossen en uitgestrekte wegen. Fantastisch mooi, maar ondertussen niets vernieuwend, na enige tijd reden we door Palm Springs. De palmbomen begroetten ons en we maakten een korte tussenstop voor lunch en benzine.
Het rijden door een woestijn waar voorzieningen nihil zijn, waren we ondertussen gewend, maar bereid je altijd goed voor door een volle tank, een deken en genoeg voedsel mee te nemen op dit soort roadtrips. Een kwartier nadat we Palm Springs uitreden, was het luxeleven verdwenen. We reden door verlaten gebieden, waar we een volledig uur geen enkel mens of auto tegenkwamen. Dit voelde vreemd. Slab City staat slecht aangegeven op de kaart en we moesten maar hopen dat we in de goede richting reden, verkeersborden over dit gebied, bestaan namelijk niet. Na enige tijd zagen we een groot meer, waardoor de wisten dat we op de goede weg waren, de Salton Sea.
Salton Sea in Californië
De Salton Sea is ontstaan door een menselijke, industriële fout. In eerste instantie was het maken van een meer, niet de bedoeling, maar toen het er eenmaal was, wilden ze er niet meer vanaf. De Salton Sea is het grootste meer van Californië met een oppervlakte van 970 km. Het ligt 69 meter onder zeeniveau en is een zoutwatergebied. In de jaren 20 van de 20 ste eeuw, was het een toeristische trekpleister met veel voorzieningen. Door de klimaatveranderingen en overstromingen rond de jaren ’60, daalde de waterspiegel en werd het water zo zout, dat geen enkel dier in dit water kon leven. We parkeerden de auto bij een verlaten restaurant en liepen over het strand. Een echt zandstrand kon het niet genoemd worden. Het liep vreemd en voelde eerder aan als drijfzand. De overblijfselen van dode vissen lagen naast het water. Aangenaam voelde het niet, de overblijfselen van een strandparadijs hadden een griezelige ondertoon, maar het uitzicht over het water was prachtig.
In de wintermaanden wordt het snel donker in Amerika. Het was dus een race tegen de klok om alles goed te kunnen zien in daglicht. Na een korte wandeling over het strand, stapten we terug in de auto om door te gaan naar de volgende attractie: The Salvation Mountain.
Salvation Mountain
Na nog een uur eenzaamheid in de woestijn, komt uit het niets, ineens een van de kleurrijkste objecten, die ik ooit heb gezien, in zicht. De Salvation Mountain. Ik had veel foto’s van de berg gezien op het internet, maar dit kon niet vergeleken worden met wat ik daadwerkelijk met mijn eigen ogen zag. Ik vond het in een woord: Prachtig. Bij aankomst voel je je verplicht om uit te stappen. De kleuren, de grootte en de nieuwsgierigheid hebben een ontzettende aantrekkingskracht. De Salvation Mountain is gemaakt door Leonard Knight. De berg bestaat uit strobalen die voorzien zijn van duizenden liters verf. De strobalen zijn versierd met kleurrijke Bijbelse geschriften. Het grootste geschrift staat in een groot hart met de volgende woorden: ‘Say Jesus I’m a sinner please come upon my body, and into my heart.’ (Zeg: Jezus, ik ben een zondaar. Alstublieft kom in mijn lichaam en in mijn hart).
Verder is er in ieder klein hoekje wel een geschrift te vinden. Dit maakte het voor mij een soort speurtocht. Ik ben vroeger veel in de katholieke kerk geweest, maar dit had iets heel speciaals. In een maatschappij waar het geloof niet altijd op de eerste plek staat, voelt deze berg extra speciaal. Je hoeft niet gelovig te zijn om het kunstwerk van deze gelovige man te begrijpen of te accepteren. Bij de berg stond een memorial voor de eigenaar, die helaas in 2014 op 83-jarige leeftijd is overleden. De berg wordt nu onderhouden door vrijwilligers. Bezoekers kunnen geld, of jawel hoor, verf doneren. Dit kunstwerk is zeker het bezoeken waard!
Wat opvallend was, is dat wij een van de weinige waren die na de berg doorreden. Veel toeristen maakten een foto van de berg, liepen wat rond en keerden hun auto terug naar de bewoonde wereld, maar wij niet. Bij de geziene documentaire een paar jaar terug hoort Salvation Mountain bij Slab City, maar komt het officiële gedeelte pas vijf minuten later…
Na weer een paar minuten door het onbewoonde woestijngebied kwamen we langs de eerste ‘hints’ dat we Slab City naderde. Oude douanecontroles waren omgetoverd tot welkomsborden. Langs de weg stonden steeds meer kapotte campers en in stof bedekte tenten. Dit was Slab City. We reden er rustig rond en keken onze ogen uit naar de manier over hoe deze mensen wonen. Op een begeven moment kom je op een dood punt. Hier stonden meerdere auto’s geparkeerd. Wij besloten onze auto ernaast te zetten en uit te stappen. Er waren twee mogelijkheden. Links of rechts. Wij besloten eerst links te gaan.
Slab City West Satan
Na het zien van de liefhebbers van Jezus bij de berg, moest er natuurlijk ook een tegenhanger ergens zijn. Dit vonden we in West Satan. We voelde ons niet geheel welkom. Veel was afgesloten en zogenaamde winkels (lees: een camper met kringloopspullen), waren dicht of onbewoond. Enige bewoners negeerden ons en gaven ons het gevoel weg te moeten. We besloten terug te lopen naar de auto, maar gaven de moed niet op. We besloten nu rechts te gaan. Na een doolhof door autobanden en het zien van een ‘neergestort’ vliegtuig. Zaten we eindelijk goed. We waren in East Jesus!
Slab City East Jesus
We werden hartelijk ontvangen door een man, genaamd Wizard (tovenaar). Hij introduceerde zichzelf als gediplomeerd ‘insane’ en woonde al jarenlang als snowbird (overwinteraar) in East Jesus. Slab City heeft namelijk een temperatuur van ongeveer 15-20 graden Celsius in de winter. Na de voorstelronde gaf hij aan waar East Jesus precies voor stond. Het is een gemeenschap waar in vrede geleefd wordt. Hij gaf aan dat veel mensen vooroordelen hebben over hun bestaan. De meeste mensen zijn volgens Wizard clean van drugs en willen ze alleen maar mooie, controversiële kunstwerken maken. Vanuit dit verhaal kwam dan ook meteen de vraag of we geen afval mee hadden genomen waar nieuwe kunstobjecten van gemaakt kon worden. Een tip voor als je gaat: neem iets mee en zij
maken er iets interessants van! Ze zijn voor recyclen en willen de toeristen een leuke tijd aanbieden. Zo hebben ze van oude lantaarnpalen, wipwappen gemaakt en hebben ze een eigen bowlingbaan. Meneer Wizard gaf aan dat het de bedoeling is om in kunstwerken te gaan. Je mag overal aanzitten. Het kan natuurlijk zo zijn dat je per ongeluk iets kapotmaakt. Dat moet je het aangeven en dan maken zij er weer een nieuw kunstwerk van! Het enige verboden terrein in het kunstgebied zijn de huizen van de bewoners, dit natuurlijk vanwege de privacy.
We spraken verschillende kunstenaars in East Jesus. Een voor een waren het ontzettend aardige mensen en hebben we enige uitleg over sommige kunstwerken gekregen. De kunstwerken zijn vaak uit protest tegen de maatschappij, waarbij ik persoonlijk de berg televisies erg indrukwekkend en goed doordacht vond. Ondanks dat er geen wetten, geschreven regels of enige vormen van voorzieningen zijn, heb ik mij op geen enkel moment onveilig gevoeld. Het warme onthaal van Wizard zorgde voor duidelijkheid. Ik heb me nog nooit zo geamuseerd met ‘afval’ en kan én wil het iedereen aanraden!
De toekomst van Slab City?
Er gaat een gerucht rond dat de staat Californië, Slab City wil verkopen aan energieleveranciers voor het bouwen van windmolenparken. Dit zou betekenen dat East Jesus en de Salvation Mountain zullen verdwijnen. Wat de toekomst precies zal brengen, is dus nog onzeker. In die tijd zou ik zeker een bezoekje wagen aan deze prachtige gemeenschap!
