Een dagje rondzwerven op de markt in Kuala Terengganu, een stad ten oosten van Maleisië, deed ons de ogen uitkijken. Zakken vol met keropok (kroepoek), snoep, noten en iets wat leek op pingpongballen. Uiteindelijk bleken wij wel erg naïef en waren dit geen balletjes waar je normaal met een badje tegenaan slaat. Tot onze verbazing bleken de pingpongballen eigenlijk schildpad eitjes te zijn.
Plastic soep
Tegenwoordig lezen we elke dag wel een bericht op internet of social media over de plastic soep. Een walvis met kilo’s plastic in z’n buik, een zeepaardje met een tandenborstel om z’n staart en plastic zakken die het voortbewegen van een krab bijna onmogelijk maakt. Ontzettend triest en zorgwekkend, want waar gaat dat heen met onze oceaan? Zwemmen we straks in een zee waar we niet schrikken van een vis die aan onze teen knabbelt, maar van een verdwaalde teenslipper? Wij kunnen nog zo goed ons afval scheiden, maar heeft dit wel zin als er nog steeds massaal gejaagd wordt op schildpadden, de grasmaaiers van de zee?
‘Keropok’ de beste kroepoek van Maleisië
Terug naar Pasar Payang, de centrale markt waar elke dag honderden Maleisiërs komen voor hun kleding, groenten en fruit en ander lekkernijen. Wij bezochten deze markt voor de ‘keropok’. De stad Kuala Terengganu staat hierom bekend, hier koop je namelijk de beste kroepoek van Maleisië. Vrouwen zitten klaar met zakken om de kroepoek met hun handen in grote zakken te scheppen. Met een nietje wordt de zak dichtgemaakt en voor 10 ringgit, omgerekend zo’n €2, heb je een zakje grijze kroepoek die je nog wel eerst zelf in de olie moet bakken. Dit is dé specialiteit van Terengganu en dit krijg je dan ook bij elk gerecht wat je in een restaurant bestelt.
Pingpongballen op de markt in Maleisië
Op een gegeven moment werd ons oog getrokken naar de pingpongballen. Iedereen kent deze irritatie wel, zo’n balletje die je te hard met je badje hebt geslagen waardoor er zo’n deuk in zit en je er dus niks meer mee kunt. Ontzettend irritant en nutteloos. Mijn gedachte was dan ook, waarom willen mensen die balletjes kopen? Je kunt daar niks meer mee! Het leek ons stug dat dit gebruikt wordt om mee te spelen, maar aan de andere kant zag het er niet uit alsof je het kon opeten. Tijd om opheldering te vragen bij de verkoper. Wat blijkt? Deze balletjes worden niet gebruikt om mee te spelen, maar om op te eten!
Schildpadeieren
In eerste instantie dacht ik dat het hier ging om illegaal verkregen eieren, maar dit is een grijs gebied. Alleen de schildpadden op het eiland Borneo worden beschermd en daar is het dus illegaal om te jagen op de eitjes. Nu is het ook officieel niet toegestaan in Terengganu om de eieren te pakken, maar de verkoop daarentegen is wel legaal. Jaarlijks worden zo’n 400.000 eieren verkocht in Maleisië. Deze Maleisische delicatesse is dus gewoon te koop op de lokale markt voor twee ringgit. De eieren zitten vol proteïnen en hebben meer smaak dan een kippenei. Vaak worden de eieren eventjes gekookt, beetje zout erop en vervolgens opgeslurpt.
‘Turtle Alley’ Terengganu Maleisië
Nog geen 300 meter van de markt vind je de ‘Turtle Alley’. Een straatje met muurschilderingen en mozaïeken die het verhaal vertelt van de schildpad. Wat het doet met onze zee als dit zo door blijft gaan en wat jij hier zelf allemaal tegen kunt doen. Dit paadje bleek een belangrijke straat voor veel inwoners van Terengganu, omdat het de brug sloeg tussen Chinatown en de boulevard. Dr. Chan Eng Heng werd in 2010 gevraagd om dit drukke straatje om te toveren tot een bezienswaardigheid. Zij wist er wel raad mee en met de hulp van drie Maleisische organisaties is dit nu een pad waar veel toeristen blijven hangen voor foto’s en zich inlezen over het verhaal van de zeeschildpad. De schildering met de tekst: ‘Say no to turtle eggs’ laat goed het contrast zien tussen de beschermde schildpad en haar eitjes die even verderop verkocht worden.
Lekkernij
Maar waarom is het nou zo slecht om de eieren van een schildpad te eten als we ook dagelijks een lekker gebakken eitje van een kip op ons brood doen? De schildpad wordt ook wel de grasmaaier van de oceaan genoemd en speelt een belangrijke rol in het ecosysteem. De groene zeeschildpad eet de zeegrassen en algen op die te vinden zijn op het koraal. Hierdoor blijft het koraal in leven en daarmee ook duizenden vissoorten. Daarnaast zijn hatchlings, babyschildpadjes, een lekkernij voor vele vissen waaronder haaien. Zodra er steeds minder schildpadden in de zee zijn, wordt ook de haai zijn eten ontnomen.
Het strand van Chagar Hutang Maleisië
Natuurlijk zijn veel meer vissoorten in gevaar en worden zij bedreigd met uitsterven. Toch was het bizar om te zien dat in Terengganu de eieren op de markt worden verkocht. Vooral omdat een paar honderd meter verderop er zo veel stampij wordt gemaakt over de verkoop van deze eieren. Gelukkig hebben wij ook de andere kant mogen zien op eiland Redang, 45 kilometer verderop. Op het strand van ‘Chagar Hutang’ komen jaarlijks honderden schildpadden om hun eitjes te leggen. Hier wonen onderzoekers en vrijwilligers die de schildpadden in de gaten te houden en ze onderzoeken. Normaal gesproken zijn toeristen hier niet toegestaan, maar gelukkig mochten wij hier een ochtendje komen kijken.
Hatchlings
Over het eiland lopen geen wegen en er zijn geen auto’s, dus moesten we met de boot. Een kwartier later kwamen we aan op het strand met prachtig blauw, helder water en nog mooier koraal. Een verfrissende duik mocht hier dan ook niet ontbreken. Op dit stukje van het eiland is geen netwerk, dus de onderzoekers en vrijwilligers hebben geen contact met de buitenwereld. Heerlijk rustig en ook iets wat je niet nodig hebt, met zo’n prachtig uitzicht als je wakker wordt. De vrijwilligers werken de hele nacht en houden alle gegevens bij van de schildpadden die aan land komen om eitjes te leggen. Wanneer een nest na zo’n 50 dagen ‘s nachts uitkomt, wordt de volgende ochtend bekeken of het nest helemaal leeg is. Wij waren hierbij en zagen nog wat verdwaalde baby’s. Deze hatchlings worden op een donkere, koele plek bewaard tot ze rustig worden en hun krachten kunnen sparen voor de nacht. Vervolgens worden ze vrijgelaten en gaan ze de oceaan in. Één op de duizend hatchlings overleeft uiteindelijk de eerste jaren op zee en dit is extreem weinig! Daarom is het ook zo belangrijk dat de eitjes niet gebruikt worden als lekkernij voor de Maleisiërs. Voor mij dus geen pingpongballen op m’n boterham, maar gewoon een plakje kaas.
Meer te weten komen over Maleisië? Lees de andere blogs!
