Peking en de Chinese muur: Finish van de Transmongolië Express!
De trein lijkt moe te worden, net als wij. Krakend slepen we ons door de Gobi-woestijn. De Gobi! Dat wilden we meemaken. De woestijn, het stof, de uitgestrektheid. En dat krijgen we. Een beetje frisse lucht waait vanuit het klapraam over onze klamme voorhoofden als het Mongools-Chinese middenland kilometer voor kilometer onder ons doorschiet.
Dan ineens: de grens. Checks, stempels, procedures en enkele uren later walst de trein Erlian (of Erenhot) binnen. Bij aankomst is het station vrijwel verlaten. Buiten de gevel spreken taxichauffeurs ons voorzichtig aan, sommige mensen kijken. Een zoektocht naar WC-papier draait uit op gratis tissues en een verplicht selfie-moment met tieners.
Hangende tempels, meer chinezen
De tweede stad in China die we aandoen is Datong – een stad van iets minder dan anderhalf miljoen inwoners. We stappen uit, niet direct om de stad zelf, maar om de hangende tempels. Tegen stijle rotsen aangebouwde tempels, steunend op dunne, door de zon aangevreten palen. Krakende plankiers en loopplankjes waar we met het zweet voor de ogen overheen schuiven.Het bezoek aan Datong eindigt in de laatste trein naar de meesterstad: Peking. Een zee van Chinezen omsluit ons op het stationsplein. Onuitspreekbare karakters vliegen ons van alle kanten aan en terwijl uit asgrijze wolken bliksems breken snellen we de metro in. Welkom, vermoeide reizigers.
Gezelligheid
Eens aangekomen in ons volkswijk-hotel weten we ons met enig gepuzzel te oriënteren. Het feest begint in de volkswijk zelf – de hutong. Een klein labyrinth aan restaurants, souvenirkraampjes, cafés en bars. Het zal grotendeels voor de toerist zijn, het voelt er behoorlijk echt aan. Het is er bovendien intens gezellig. Lampions, gillende drukte en eten waar we nog nooit behoefte aan hebben gehad (zeeslak, kwal). Er zijn prachtige meren met pagodes en pedaalbootjes. En ’s avonds galmt over de straten het huilende geluid van Chineze restaurantzangers. Soms karaoke, vaak met gitaar.
Trek dat blik violen nog eens open
Dan de echte finish van de Transmongolië Express. De oneindige rug van de Chinese muur. Die zou ook door ons gekraakt worden, en daarom staan we op de dag met het allerbeste weer aan de voet van het monument. We staan er echt, onwerkelijk genoeg. Niet veel later staan we er bovenop. We passeren toren na toren, turen het groen gloeiende voor- en achterland in en blikken in de geest nog eens terug. Trek dat blik violen nog eens open, want ergens verderop hebben we herinneringen aan ontelbaar veel gezichten.
Drie landen, tienduizend kilometer. We nemen de rodelbaan omlaag, en met de wind in onze haren suizen we in open lunchtrommels naar beneden. Chinezen in de berm moedigen aan de remstok nog eens te laten vieren. Nog eens, nog eens!
