Optimaal genieten van wintersport in Winterberg
Zoals je kon lezen in mijn vorige blog, heb ik na zes weekendjes Winterberg (drie keer kut, één keer matig en twee keer top) ein-de-lijk een beetje doorgekregen wanneer je het beste naar dit populaire skigebied kunt gaan. Het was een proces van vallen en opstaan, zoals dat vaker het geval is in de wintersport. Ik heb mijn eigen tips in de praktijk gebracht en eind vorig jaar alvast met mijn broers en vader een paar data vastgelegd. In januari, februari en maart hadden we opties geagendeerd om weg te gaan. Uiteraard hebben we bij het plannen rekening gehouden met de schoolvakanties (die je te allen tijde moet zien te vermijden, tenzij je het waardeert om urenlang in de file en in de rij te staan en het beschouwt als een uitdaging om hele kuddes klooiende kinderen te moeten omzeilen op de niet al te brede pistes). Voor alle opties hadden we een hotel geboekt met gratis annuleringsmogelijkheid tot twee dagen voor aankomst. Angstvallig hielden we de actuele sneeuwhoogte in de gaten en pas een paar dagen voor vertrek besloten we of we zouden gaan. We wilden namelijk alleen gaan als er verse sneeuw zou liggen en het een beetje lekker weer zou worden. Noem het noten op je zang hebben, ik noem het weten wat je wilt in het leven.
It’s our lucky day
Het derde weekend van januari hadden we geluk: er lag 65 cm sneeuw op de berg en 35 cm in het dal. Dankzij de verse poedersneeuw was de pistekwaliteit zeer goed. Alle 27 pistes en 25 liften waren open, de zon scheen uitbundig en het was geen vakantieperiode, dus niet al te druk bij de liftjes en op de pistes. Om 6u ’s ochtend sprong ik dan ook enthousiast uit bed om een thermoskan groene thee te vullen voor onderweg. Spotify playlist op, Flitsmeister aan, broer ophalen, flink gas geven en nog voor het middaguur stonden we ingecheckt en omgekleed bij de materiaalverhuur om de hoek van ons hotel, dat we aan de voet van de piste hadden geboekt. Materiaal gehuurd, skipas gescoord en de rest van de middag kunnen boarden.
Ideale omstandigheden
De sneeuw was zo vers dat die kraakte onder onze boards. De zon scheen zo hard dat we besloten de dag erna drie truien minder aan te doen, zodat ze ons in Uganda misschien niet meer zouden ruiken. De wachtrijen bij de liftjes waren zo kort dat we blij waren dat ze al om half 5 sloten, want we waren kapot van het vele afdalen. Tenminste, het afdalen valt best mee, maar het is vermoeiend om steeds de bindingen van één voet los te maken en al hinkend en steppend op je board weer een liftje omhoog te nemen. Beetje jammer overigens dat we het laatste liftje de helling op hadden gemist, waardoor we de heuvel richting ons appartement moesten beklimmen. Dat was voor mij en mijn broer op onze zachte snowboardschoenen geen probleem, maar voor onze arme vader op zijn harde skischoenen iets minder plezierig. Even vreesde ik voor zijn leven toen ik hem halverwege de helling hijgend op zijn skistokken zag leunen, maar hij hield zich kranig en ’s avonds zaten we alweer lekker met zijn allen in een restaurantje te geinen boven onze borden met gebraden schnitzels, patat en grote kannen bier. Tsjah, je bent in Duitsland dus dan moet je je gewoon een beetje aanpassen aan de lokale cultuur, héél vervelend!
Slimme lift strategie
De volgende ochtend vloog razendsnel voorbij omdat we lekker veel afdalingen konden maken. De weersomstandigheden en pistecondities konden niet beter, maar helaas werd het na de lunch een stuk drukker en moesten we opeens vrij lang wachten bij de liftjes. Shit, dagjesmensen! Daar hadden we geen rekening mee gehouden in onze grandioze planning. Na een flinke ergernis bij een vierzitsliftje (waar we drie kwartier in de rij moesten staan, verdorie) bedachten we ook hierop een geniale oplossing door de pistes te kiezen met achtzitsliftjes. Die gaan dus twee keer zo snel (duhhh) áls tenminste iedereen gewoon netjes plaatsneemt wanneer die aan de beurt is. Er zijn namelijk van die mensen die perse naast hun vriendje willen zitten in het korte ritje naar boven waardoor er halflege liftjes naar boven vertrekken. Als liefhebber van efficiëntie met belachelijk weinig geduld en een allergie voor verspilling, is me dat een doorn in het oog. Mijn broers, vader en ik gaan gewoon zitten als we aan de beurt zijn en overleven het maximaal vijf minuten durende ritje naar de top van de berg wel zonder elkaars handje vast te houden, maar goed. Niet iedereen treedt het leven zo onafhankelijk en onbevreesd tegemoet natuurlijk. Misschien zien sommige mensen er wel als een berg tegenop om alleen naar boven te moeten (haha, woordgrapje!).
Handig met klunzen
Winterberg zit overigens vol met klunzen, omdat de kleine heuvels en vele blauwe pistes beginnelingen uitnodigen om relatief veilig op te oefenen. Ik heb er een paar jaar geleden ook voor het eerst op een snowboard gestaan en weken erna nog met blauwe knieën en billen rondgelopen. Ik had werkelijk geen flauw idee wat ik aan het doen was en pendelde van links naar rechts over de bergen, zonder enig benul hoe ik moest sturen of remmen. Levensgevaarlijk. Zowel voor de ervaren wintersporter als voor de beginneling is grote drukte dan ook een ramp. Op zaterdagmiddag waren er ook weer bussen vol met klunzen op de pistes afgekomen, waardoor we constant moesten uitwijken om geen mensen aan te rijden. Dit is mij overigens met wisselend succes gelukt, aangezien ik zelf ook nog niet bepaald een professional was op mijn board. Mijn oprechte excuses nog, mocht een van mijn slachtoffers dit lezen. Overigens heb ik ook nog een tactiek ontwikkeld om de échte klunzen te vermijden: pak zoveel mogelijk rode pistes en blijf weg van blauw (en al helemaal van groen, daar kom je zonder skistokken niet eens vooruit). Uiteindelijk hebben we alsnog 30 km pistes kunnen pakken en kreeg ik steeds meer boardcontrole (en met een topsnelheid van 35 km per uur behaalde ik tevens een nieuw PR, yeah baby!).
Bier en braadworst
Op zondag was het gelukkig weer minder druk op de piste en wisten we precies bij welke liften we moesten zijn om zoveel mogelijk kilometers te kunnen pakken. Op onze favoriete pistes konden we eigenlijk zonder problemen maximaal afdalen (lees: zonder al te veel klunzen en wachtrijen). Uiteindelijk hebben we hierdoor in minder tijd dan op zaterdag alsnog 27 km piste gepakt. Alleen bij het restaurant moesten we voor een simpele lunch bijna een uur in de rij staan. Om mijn wintersportplezier in Winterberg de volgende keer nóg verder te verhogen neem ik dan ook een rugtasje mee zodat ik zelf eten en drinken bij me heb. Mocht ik dan zin hebben in bier, braadworst of spaghetti (zo’n beetje het standaard wintersport voer, meer keuze heb je niet echt), dan haal ik dat vóór of ná de lunchdrukte die van twaalf tot twee uur ’s middags duurt. Hoogtepuntje van die dag was het verbeteren van mijn topsnelheidsrecord tot 43 km per uur. Moe maar super voldaan stapten we rond drie uur ‘s middags van de piste af. Zo konden we precies voor het spitsuur ons materiaal inleveren, het appartement opleveren en voor de file uit het stadje verlaten. Winterberg 2017, je was fan-tas-tisch. Bijna perfect. Ik kijk nu al uit naar 2018, maar eerst ga ik nog even boarden in de Franse Alpen. Hierover meer in mijn volgende blog!
