Amerika. Het land van onbegrensde mogelijkheden: the American Dream. De Verenigde Staten zijn met meer dan 325 miljoen inwoners het op twee na grootste land ter wereld in bevolking (na China en India) en in oppervlakte (na Rusland en Canada). Je kunt er simpelweg niet omheen. Ik dacht het land wel te kennen van films, televisieseries, reclames, het journaal of de krant. Bovendien kon ik de Amerikanen al verstaan toen ik nog maar een klein meisje was, omdat ik luisterde naar hun taal op tv terwijl ik meelas met de Nederlandse ondertiteling. Langzamerhand had ik me er een beeld van gevormd en werd ik steeds nieuwsgieriger naar dit gigantische land en hoe het er écht zou zijn. Zoals dat altijd gaat met bestemmingen trekken ze je op een gegeven moment zó hard aan dat je er naartoe moet. In september van dit jaar was het EIN-DE-LIJK zo ver en heb ik met een vriendin een epische roadtrip langs de westkust gemaakt. In mijn vorige blogs kon je alles lezen over onze eerste weken in de USA: Route 66, Grand Canyon, Antelope Canyon, Monument Valley, Arches, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion, Las Vegas, Death Valley, Yosemite, Tioga Pass, Mammoth Lakes, Devils Postpile, Mono Lake en Lake Tahoe. In deze blog lees je meer over San Francisco, de allermooiste Coastal Highway en de wereldberoemde badplaatsen rondom Los Angeles.
San Francisco
Nadat we wekenlang door de woestijn waren getrokken konden we niet echt wennen aan de temperaturen in San Francisco. Het was weliswaar twintig graden, maar wij waren temperaturen van ver boven de veertig graden gewend en hadden het dus donderskoud (wel een ideale temperatuur om de boel te verkennen). Normaal gesproken ben ik trouwens niet zo'n stadsmens. Doe mij maar de natuur of hooguit een rustig dorp. Voor San Francisco maak ik echter graag een uitzondering. Je kunt je auto overal gratis parkeren, er staan geen files, de straten zijn superschoon en de meeste muren zijn vrolijk versierd met graffiti. Snap niet dat ze dat niet overal doen: gezellig een verfje tegen de muur kwakken. Sommige steden zijn zo grijs en grauw dat ik er helemaal depressief van word (wel eens in oost Duitsland geweest, toevallig?). Daarentegen word ik van San Francisco en alle inspirerende streetart onwijs blij. De graffiti op The Womens Building vond ik één van de mooiste. Die creativiteit! En dan de sfeer... Overal leuke barretjes met vers en gezond eten (en dat is écht een uitzondering in Amerika). Op elke straathoek van dat leuke alternatieve hippe publiek met kleren aan alsof ze ieder moment in een indierockbandje gaan spelen. Oh en chocoladewinkeltjes met zoveel keuze dat ik obesitas serieus begon te overwegen. Tenslotte nog de vele boekenwinkels met kwalitatief goede werken in plaats van alleen maar bestsellertroep. Good vibrations dus!
Happy hippies
Tijdens een wandeling door de stad zogen we alle indrukken in ons op. Van paraderen over de meest bochtige straat ter wereld (Lombard Street) tot koekeloeren naar herrieschoppende zeehondjes op de Fishermans Wharf (lekker in het wild, waar ze thuishoren, in plaats van kunstjes te moeten doen in het Dolfinarium zodat mensen daar geld aan kunnen verdienen). Ik dacht San Francisco voornamelijk te kennen dankzij de hippiemuziek uit de jaren zestig, zoals dat liedje van Scott McKenzie: ‘if you’re going to San Francisco, be sure to wear, some flowers in your hair’! Dagenlang heb ik dat liedje op repeat gezet. Niet dat ik bloemen in mijn haar had gedaan toen ik naar de stad ging, maar ik keek wel erg uit naar ons bezoekje aan dé hippiebuurt Haight-Ashbury. Die wijk staat vooral bekend als locatie van de Summer of Love in 1967. Oftewel: de plek die zorgde voor de wereldwijde doorbraak van de hippiecultuur. Lees: vrije seks, LSD, psychedelische rockmuziek en anti-oorlog demonstraties. Voelde me er meteen thuis! Beetje jammer van de vele daklozen die zich daar ook nog steeds erg thuis voelen en duidelijk zijn blijven hangen in één of ander tripje. Dat gaf mij niet persé een blij en vrij maar een ongelukkig en soms zelfs grimmig gevoel. Bovendien waren de vele zogenaamd gezellige hippieboetiekjes niet bepaald goedkoop, maar leken het eerder pretentieuze overprijste designer shops. De charme is er wel een beetje vanaf dus. Jammer!
Santa Cruz
Al gauw besloten wij genoeg te hebben gezien. Terug naar de rust van de kust! Via een mooie kustroute zakten we af richting het surfplaatsje Santa Cruz. Omdat we toe waren aan een shotje natuur zijn we onderweg kort uitgestapt bij het Natural Bridges State Beach, waar een mooie rots als een soort natuurlijke boog fier in het water prijkt. We raakten er aan de praat met relaxte surfers die ons nog wat tips gaven over de omgeving. Sowieso een aanrader om in Santa Cruz te kijken bij de vissersmannetjes op de pier, te chillen op het strand en natuurlijk in de oldschool attracties te stappen van de Santa Cruz Beach Boardwalk. Dit oudste amusementspark van Amerika zit al sinds 1907 op het strand gevestigd. Beetje jammer dat 'ie in september al dicht was op doordeweekse dagen en wij hier precies op een maandag aankwamen. Daar ging ons rondje in de rollercoaster, wrehhh! In plaats van adrenaline op te wekken in de achtbaan, hebben wij endorfine opgewekt tijdens een hike bij Point Lobos State Natural Reserve. Die wandeling voerde ons langs kliffen, rotsen, getijdenpoelen en zeehonden, inclusief permanent uitzicht op de Stille Oceaan. Onze teleurstelling over het amusementspark werd tot slot ruimschoots gecompenseerd door het troost voer dat we bij de Taco Bell hebben besteld (emo-eten for life!). Mocht jij plannen hebben om naar de VS te gaan, dan raad ik je aan zoveel mogelijk bij Taco Bell te eten. Hier vind je lekkere taco’s met redelijk gezonde ingrediënten tegen een schappelijke prijs (en geloof ons als we zeggen dat het nog een hele uitdaging is om een beetje gezond te vreten te vinden in de States).
Coastal Highway
Wat je ook beslist niet mag overslaan indien je naar de westkust van Amerika gaat, is een roadtrip over de Pacific Coast Highway. Deze epische weg loopt langs een groot deel van de Stille Oceaankust van Californië en behoort tot de mooiste routes van Amerika. Vooral het stuk tussen Monterey en Morro Bay vonden wij achterlijk mooi. Onderweg zijn we uiteraard vaak uitgestapt om ons te vergapen aan het uitzicht, maar ook al zou je niet uitstappen dan alsnog is de hele rit één groot hoogtepunt. Als je genoeg tijd hebt voor een klein uitstapje, ga dan zeker even kijken bij de McWay Falls. Deze waterval komt uit in zee. Nog nooit eerder heb ik zoiets gezien, zelfs niet in IJsland of Nieuw Zeeland (en daar heb je toch behoorlijk wat watervallen). Je schijnt ook toffe hikes te kunnen doen in de omgeving van die Coastal Highway, maar toen wij er waren hadden de autoriteiten die allemaal afgesloten wegens gevaarlijke rotsval. Daarentegen hebben we wél overal langs de route zeeolifanten, zeeleeuwen en zeehonden gespot en kwamen we terecht in het superschattig vissersplaatsje Morro Bay. Liepen we daar nietsvermoedend over de boulevard, zag Mir opeens een zeeotter drijven! Hij lag op zijn rugje in het water en waste zichzelf zoals een kat dat ook doet: met zijn handjes over zijn gezicht. OH MIJN GOD. Ik ging zowat dood van liefde. En dan serveren ze bij Giovanni's ook nog eens garlic fries bij de fish en chips waar ik een moord voor zou doen (ik rook waarschijnlijk tot een week na thuiskomst nog steeds uit mijn porum naar de knoflook, maar who cares: eten is gewoon de leven).
Santa Barbara en Santa Monica
Voor ons begon inmiddels het einde van de reis in zicht te komen. Met nog maar drie reisdaagjes te gaan besloten we om het tempo te vertragen en te genieten van een strandvakantie aan de mooiste beaches van de westkust. Allereerst was Santa Barbara aan de beurt. Daar kwamen we erachter dat alle kustplaatsjes best op elkaar lijken. Je hebt een haventje, een pier met restaurantjes en winkeltjes en een relaxt strand met van die typische badmeestershuisjes. Officieel mag je die niet betreden, maar wie kan nou de verleiding weerstaan om erop te klimmen en een klein kiekje te schieten? Juist. Wij dus ook niet. In Santa Monica zag het er eigenlijk precies hetzelfde uit, maar daar stond ook een bordje ‘End of Trail’ op de pier om aan te geven dat de Route 66 hier teneinde kwam. Hooo shit... De tweede dag begonnen we aan de Route 66 en de op één na laatste dag stonden we opeens aan het einde van diezelfde weg. Hoe bedoel je symbolisch voor het einde van onze eigen roadtrip? Op het strand van Santa Monica kwamen we erachter hoe hypocriet de Amerikanen kunnen zijn. We zaten op ons gemakje een sigaretje te roken en uit een flesje wijn te drinken, toen er opeens een badmeester op ons af kwam gestormd. Zo’n lekker ventje die niet zou misstaan in Baywatch weet je wel, inclusief rood zwembroekje, ik zweer het! Hij kwam ons wel even vertellen dat we niet zomaar in het openbaar mochten roken en drinken, maar als we een paper bag om onze fles drank zouden doen was het allemaal geen enkel probleem. Jezus wat kinderachtig en laf! Dus het mag niet maar wel als je het stiekem doet. Tsss.
Los Angeles
Onderweg naar Santa Monica kwamen we trouwens ook nog door Malibu, maar dat vonden wij niks aan. Vraag me af wat al die beroemdheden daar uitvreten in hun grote villa’s op palen, wij voelden de vibe niet in elk geval. Waar we ons wel kostelijk hebben vermaakt, is op de Venice Beach Boardwalk. Dat stond vol straatartiesten en natuurlijk anabolen die druk hun spiertjes aan het trainen waren op redelijk afgetrapte, aftandse en verroeste apparaten bij Muscle Beach Gym. Daar werd toen wij er waren een aflevering opgenomen van CSI, die crime serie. Indrukwekkend om te zien, evenals de kleine kindjes die al fucking goed konden inline skaten en de vele daklozen en drugsverslaafden die gewoon aan hun lot werden overgelaten en van ellende maar kleine tentenkampjes hadden gebouwd. Triest hoor, dat je in Amerika geen enkele hulp hoeft te verwachten van de overheid. Heb zelfs tijdens mijn reizen door arme landen in Azië en Afrika niet zoveel daklozen gezien. Een bezoekje aan LA is natuurlijk niet compleet zonder een stop bij de tattoostudio van Kat von D. Bijna had ik een klein aandenken laten zetten, maar helaas hadden de heren bij High Voltage Tattoo pas een plekje vrij toen wij al in het vliegtuig zouden zitten. Nou ja, denk dat mijn moeder heel blij is. Moeders vinden vaak dat dochters al genoeg inkt hebben. Dochters vinden meestal van niet (althans niet voor lang, sorry mama). Hollywood was verder entertaining as usual. Beetje jammer dat we op de laatste dag nog een parkeerboete kregen bij de Hollywood Sign, maar bij de Walk of Fame zagen we weer sterretjes en dat was superleuk!
Home sweet home
En toen zat onze reis erop. Anderhalf jaar keken we hier naar uit. Maandenlang hebben we ons beziggehouden met de ideale reisplanning en alle voorpret. Time flies when you’re havingfun, right? Wij vlogen weer naar huis in ons gezellige roze vliegtuigje van WOW Air. Dankzij de ruime beenruimte ben ik zowaar in slaap gekukeld (iets wat me normaal nooit lukt in eenvliegtuig). Gelukkig maakte de captain ons wakker toen we boven Groenland vlogen om ons erop te attenderen dat het noorderlicht zichtbaar was. Ik ben zó blij dat die man dat deed!Het noorderlicht had ik al eens gezien in Finland, maar omdat het toen bewolkt was zag ik het niet zo sterk als in het vliegtuig (waarmee we natuurlijk boven de wolken vlogen). Urenlang werden we getrakteerd op een fenomenale lichtshow van groen, paars, roze en violet licht dat ronddanste en allerlei vormen aannam. Ik voelde me haast gehypnotiseerd, alsof ik aan het dromen was of alsnog in een LSD trip was beland (en dat buiten San Francisco). Letterlijk het hoogtepunt van onze terugreis en een geweldige afsluiter van een fantastische reis.
