Samen met één van mijn beste vrienden ben ik een week naar Marokko gegaan om daar in een korte tijd zoveel mogelijk van het land te kunnen zien. We doen hier onder andere een bezoek aan Fez , we lopen rond door de oud-Romeinse stad Volubilis en het dichtbij gelegen Meknes, we skiën van de zandduinen in de Sahara, we wanen ons op de filmsets in Ouarzazate en Ait Ben Haddou en we brengen onze laatste nacht door in een riad in Marrakech nadat we rondgestruind hebben op het bekende plein Jemaa El- Fna. In dit deel: Fez, Meknes en Volubilis.
Met het vliegtuig naar Marokko
Het is zo’n 12 uur ‘s nachts als het landingsgestel van ons vliegtuig de grond raakt op de landingsbaan van het Fez-Saïss vliegveld. Eén stuiter, een tweede stuiter en dan dat heerlijke, oorverdovende ‘het lijkt wel alsof je in een windtunnel staat’-geluid. Nou heb ik over het algemeen absoluut geen problemen met vliegen; ik heb bijvoorbeeld geen enkele vorm van vliegangst of andere kwalen die vliegen lastiger kunnen maken en ik ben ook (tot nu toe) nog nooit misselijk geworden ervan.Echter, als ik iets aan moet wijzen waar ik maar niet aan kan wennen, dan is het dit laatste, korte stukje van de vlucht. Het oorverdovende geluid houdt tot mijn ergernis bijna een halveminuut lang aan, zoals het dat altijd doet, maar als de motoren zich uiteindelijk een beetje koest beginnen te houden en het geluid langzaamaan minder luidruchtig wordt, komt dantoch dat heerlijke gevoel in me naar boven dat de vlucht er eindelijk op zit en ik kan beginnen met mijn reis.
Naar ons hostel in Marokko
Maar goed, we moeten in het pikkedonker naar ons hostel zien te komen. We halen wat geld bij een wisselbureau en rijden met een taxi in het pikkedonker richting de kasbah van Fez waar ons hostel zich bevindt. De kasbah is echter onbegaanbaar voor auto’s, dus onze chauffeur zet ons af bij de enige poort die de ingang naar de kasbah verleent. Daar wachtenwij op onze gastheer Achmed om ons op te komen halen.Een kwartiertje nadat we hem opbelden, zien we een kleine man uit de poort lopen. Het is Achmed. Breed lachend schudt hij ons de hand en hij vraagt ons hoe onze vlucht was. Na een kort praatje, gebaart hij ons om achter hem aan te lopen de kasbah in. Eenmaal in het hostel aangekomen, boeken we een dagtour om ons de volgende dag door de Medina van Fez te laten loodsen. Normaal gesproken ben ik niet zo van de tours en ga ik liever zelf op pad, maar de Medina is letterlijk een doolhof. Het kent geen grote pleinen en het stratenpatroon bestaat uit kleine, smalle straatjes die allemaal op elkaar lijken. Het wordt daarom aangeraden om eerst een tour te doen voordat je er in je eentje gaat ronddwalen.
Omdat we ‘s nachts waren aangekomen, hadden we tot dusver nog niets gezien van de stad zelf. Pas vandaag zien we Fez tijdens ons ontbijt op het dakterras van ons hostel ontwaken. Het is een prachtig gezicht: de skyline van Fez bestaat voornamelijk uit beige gebouwen met platte daken en schotels. Heel. Veel. Schotels. Het is ook al redelijk warm voor acht uur ‘s ochtends, dus we kijken nu al ENORM uit naar het middaguur, wanneer de zon het sterkste is en het makkelijk meer dan veertig en soms zelfs tegen de vijftig graden kan worden.
Verdwalen in het doolhof van de Medina in Fez
Abdullah is onze reisgids van de dag. Het is een wat oudere man, maar dat maakt hem zeker niet minder geschikt als tourgids; hij spreekt een goed woordje Engels, lijkt iedereen in de stad te kennen en weet ontzettend veel van de geschiedenis van zijn stad. Hij neemt ons onder andere mee naar de karakteristieke leerlooierijen van Fez, een farmacie waar arganolie op traditionele wijze wordt gemaakt en de oudste universiteit van de wereld, de Universiteit van Karueein, stammend uit 859 is.Als we dan de hele stad door zijn gebanjerd, lunchen we bij Café Clock, een ontzettend fijne plek om te eten. Het is wat minder lokaal en meer gericht op jongere backpackers die van alle uithoeken van de wereld naar Fez zijn gekomen. Het is wat hip, maar het eten lijdt er gelukkig absoluut niet onder (iets wat wel eens het geval kan zijn bij hippe plekjes). Na de lunch worden we opgehaald door Mohammed, onze taxichauffeur die ons naar de twee grootste uitzichtpunten die Fez kent brengt (Noord en Zuid), wat een paar prachtige foto’s oplevert.
Volubilis & Meknes
De volgende dag boeken we een tour naar Volubilis & Meknes. Deze historische steden liggen iets meer dan een uur rijden van Fez af. De lange rit zelf is absoluut geen straf, sterker nog: het is een geweldige manier om meer te zien te krijgen van het Marokkaanse landschap als je alleen nog maar de steden hebt gezien. We starten in Volubilis, een ruïne van een Romeinse stad die nog ontzettend goed bewaard is gebleven. De mozaïeken tegels zijn in de overblijfselen van sommige huizen nog altijd te zien en zelfs is voor te stellen wat de hoofdstraat en de entreepoort van de stad moeten zijn geweest.
Als je naar dit soort steden uit de oudheid gaat, blijft het naar mijn mening altijd een vreemd idee om te beseffen dat mensen hier daadwerkelijk geleefd hebben. Mensen zijn hier opgegroeid, hebben als kind gespeeld, zijn als jongvolwassenen op elkaar verliefd geworden, hebben op hun beurt weer kinderen gekregen en zijn oud geworden en gestorven. Precies zoals dat nu nog steeds gaat.Als we Volubilis gezien hebben, rijden we door naar Meknes, een andere historische stad in Marokko. Vanwege het enorm grote aantal paleizen dat hier te vinden is, wordt het ook wel het Versailles van Marokko genoemd. Als we beginnen met een rondje langs de markt, lijkt het nog niet zo heel verschillend van wat we in Fez hebben gezien. Echter, de enorme golfbaan middenin de stad, de prachtige fonteinen en de gigantische poort van Bab Mansour waar we later langskomen, verraden toch wel het enorme kapitaal dat deze stad rijk is.
