Don't swear for me Argentina.
Een moeilijk afscheid, twee vertraagde vluchten en twee stroopwafels aan Esters eettafel verder, ben ik er! Eigenlijk houd ik helemaal niet van stroopwafels maar uit beleefdheid en gebrek aan gesprekstof en slaap, probeerde ik de stilte de baas te zijn met een homp platgeslagen suiker. Ik had Ester uitgelegd dat je de ‘Stroepwoffel’ warm moet maken in de magnetron voor het zachte stroop effect. Ze knikte ja en legde ze in de ijskast. Met mijn Spaans ging het meteen super…Eindelijk bij Ester aan tafel
Daar zit ze dan recht tegenover me. Ester. In het echt is ze nog echter. Een pittige tante die na het overlijden van haar man niet wilde vereenzamen. Al ruim tien jaar ontvangt ze van over de hele wereld vrouwen die de taal willen leren in deze immens grote stad. De souvenirs van verschillende landen op het prikbordje in mijn kamer vertellen me dat ze geliefd is door velen. Dat hoorde ik terug in haar bezorgde moederlijke toon die mij stap voor stap vertelde welke sleutel voor welke deur was. Er hangen maar 2 sleutels aan het bosje maar toch gaf het me een warm gevoel. Ze stopte me gauw wat geld toe zodat ik de eerste dag kon doorkomen. “Geef maar terug als je uitgerust en bekend bent met de stad”, zei ze tegen me terwijl ze met haar beide handen mijn hand dichtkneep. Ze tekende nog snel een plattegrondje waar ik kon pinnen en waar ik de metro moest nemen en dan verontschuldigde ze zich dat ze moet gaan. Ik zie nog net een kushandje voor ze de deur achter haar dichttrok.Op het matje komen
Ik besloot snel te douchen en op pad te gaan voor de jetlag intrad. Beide sleutels stopte ik diep in mijn zak, zoals Ester mij had gevraagd en ging op onderzoek uit. Met mijn metrokennis over de hele wereld is ook dit stelsel snel onder de knie. Vooralsnog besloot ik het meeste te lopen. Ik bezocht de begraafplaats van Evita Peron (Duarte), eet een empanada in het park en liep over een marktje. Op de terugweg besloot ik nog een andere wijk in te gaan om daar eens de koffie te proeven. Ineens besefte ik dat ik niet op de tijd had gelet en de klok gaf al half 6 aan. Jaiks….ik nam snel de metro en haastte me naar het avondeten met Ester. Als een tiener die te laat thuis kwam na het stappen opende ik de deur. “Dios mio”, riep ze en gooide haar handen in de lucht. Ze zette me aan tafel met een kop thee en vroeg waar ik had uitgehangen.Dat Ester ietwat eigenaardig is bleek toen ik haar trots de foto’s liet zien van de begraafplaats van Evita. Haar toon veranderde en zei “Evita was een bastaardkind!! Ze werkte zelf niet en maakte gebruik van de welvarendheid van anderen. Snel stak ik mijn camera terug in mijn zak en pak een slok hete thee. Dit is zooo niet het moment om te vertellen dat ik werkeloos ben……
