De stad of de natuur? Is never the question…
Sommige mensen houden van de stad. Die genieten ervan om gekleed in de laatste mode bij trendy restaurants een hapje te eten of over de drukke straten te flaneren. Ik ben niet zo’n meisje. Als ik opsta kam ik mijn haar, poets mijn tanden en met een beetje geluk smeer ik wat mascara op als ik voor het stoplicht sta te wachten met behulp van de achteruitkijkspiegel. Mode interesseert me geen zier en ik vind de stad veel te druk. Ik raak gestrest van het lawaai, kan er niet tegen als er mensen voor mijn voeten lopen, haat het als ik niet meteen een parkeerplekje kan vinden en het drukke verkeer maakt dat ik constant met mijn middelvinger zwaaiend achter het stuur zit. Zo’n beetje als Mr. Bean toen hij op vakantie ging. Om nog maar te zwijgen over de vieze uitlaatgassen en het gebrek aan iets leuks om te doen waardoor je genoodzaakt bent om bakken met geld uit te geven aan veel te dure dingen, waar je dan ook nog weinig plezier aan beleeft.
Authentiek Catalaans bergdorpje
Ik vloog vorige week vrijdag dan ook niet naar Barcelona voor een city trip. De gedachte alleen al dat ik me meerdere dagen achter elkaar moet zien te vermaken te midden van alle betonblokken maakt me spontaan depressief. Zet mij maar buiten in de natuur neer (liefst met een beetje lekker weer). Meer heb ik niet nodig om me gelukkig te voelen. Ik was dan ook dolblij dat ik meteen na aankomst op het vliegveld in Barcelona werd opgehaald door mijn Spaanse vriend. Hij stelde nog voor om me een korte culturele tour door de stad te geven maar daarvoor heb ik vriendelijk bedankt, overigens tot zijn grote opluchting. Ook mijn amigo is een natuurmens. Al na een half uurtje rijden kwamen we aan in zijn prachtige geboorteplaats Collbató. Dit is een typisch Catalaans bergdorpje met sfeervolle steegjes, vrolijk geverfde huisjes in Mediterrane stijl en vriendelijke inwoners die je hartelijk begroeten. Ola!
Klooster van Montserrat
Het allermooiste aan dit dorpje is natuurlijk het uitzicht op de prachtige bergen van Monsterrat. Deze hebben een karakteristieke vorm en zijn niet te vergelijken met de bergen die ik tijdens eerdere reizen heb gezien (en ik heb al best veel van de wereld mogen bewonderen). De naam is afgeleid van de Catalaanse woorden ‘mont’ (berg) en ‘serrat’, dat in het Catalaans ‘gezaagd’ betekent. De ‘gezaagde berg’ dus, ik snap ‘m wel. Het was te laat om nog te gaan hiken die middag, dus in plaats daarvan vertrokken we met de auto naar het beroemde klooster van Montserrat. De bochtige bergroute ernaartoe was erg mooi. Denk aan grote grijze bergrotsen met veel groen, afgestoken tegen een helderblauwe lucht. Overal om ons heen klonk het geluid van krekels en het rook er naar een combinatie van lavendel en eucalyptus. Alles in het nationaal park ademde rust uit. Nadat we het klooster een beetje globaal hebben bekeken (uitgebreid loeren naar alle details is niet aan mij besteed) vertrokken we al vrij vroeg naar bed. We zouden de volgende dag aan onze eerste hike beginnen en dat betekent vroeg uit bed om de brandende Spaanse zon een beetje te vermijden.
Op weg naar de top
Mijn amigo is geboren en getogen in Collbató en kent dit gebied dan ook op zijn duimpje. Bovendien heeft hij onlangs een opleiding gedaan tot berggids dus ik was verzekerd van een topwandeling. Dit was overigens heel letterlijk aangezien we twaalfhonderdzesendertig meter naar de top van het gebied zijn geklommen: San Jeroni. Dat was nog best een pittige klim. Er was voor die dag onweer voorspeld en de combinatie van een verhoogde luchtvochtigheid, temperatuur én verhoogde hartslag zorgde ervoor dat we aardig bezweet en buiten adem bovenkwamen. Gelukkig was ook het uitzicht adembenemend. De wolken belemmerden vrij zicht op het dal, maar ik vond die sluimerende wolken juist een mystiek tintje geven aan de toch al zo mooie omgeving. Al die tijd werden we vergezeld door het vrolijke hondje Dasha, die zich moeiteloos een weg baande door de bergen. Vanaf het moment dat ik haar ontmoette week ze geen moment meer van mijn zijde. Mijn moeder had me nog zo gewaarschuwd om niet verliefd te worden op een Spanjaard. Too late! Ben je benieuwd of de liefde wederzijds was en naar mijn verdere avonturen in de Spaanse bergen? Lees dan mijn volgende blog!
