Vooruitblik op de Transmongolië-Express
In dezelfde treinwagon bevinden zich de stinkende doe-het-zelfreiziger en de ietwat bedaagde reisconsument. In privécoupé tien: een stel op de rand van het pensioen dat tweemaal daags het reisdossier van a tot z hardop voordraagt. In coupé twee: Twee ongeorganiseerde backpackers, een Russische vrouw met boerenkoolhaar en een taalbarrière-met-handen-en-voeten.
Zoveel mogelijk zelf doen
Het visuele resultaat van eerder gemaakte keuzes tijdens de voorbereiding. De meest voorname afweging bij de voorbereiding van welke reis dan ook is die tussen wat je zelf kunt (of wilt) doen en wat niet. Afhankelijk van je reisplan zul je bijvoorbeeld niet alle treinkaartjes zelf kunnen boeken. Gelukkig zijn er meerdere organisaties en partijen die daartoe wel in staat zijn. En meer.
In het gros van de gevallen zal zo'n tussenpartij je namelijk een standaardpakket willen aanbieden, al dan niet voorzien van allerlei handige faciliteiten zoals transfers, onderdak, excursies, visa's, 'eerste-klas-coupés' of zelfs vliegtickets.
We wilden gaan backpacken en zo veel mogelijk zelf doen. Niet alles van te voren vastspijkeren. We treffen gelukkig een partij die dat begrijpt. Geen verwoede pogingen om dure Mongoolse parkexcursies door onze strot te duwen want 'Mongolen zijn niet te vertrouwen en een tour aldaar boeken lukt jullie toch nooit' (een prima signaal om nog eens verder te kijken).
Verder vooruit
Na een paar mails en telefoontjes heen en weer ontstaat daar, bijna tastbaar, ons eigen reisplan: van Moskou via Irkutsk, Ulaan Batar en Datong naar Peking. Drie landen in drie weken.
Toch: een aantal reizigers die we onderweg tegenkwamen deed de reis in zestien dagen. Een dag met regen blijkt dan ineens wel erg kostbaar, en na vier nachten op een spijkerhard wagonmatras ontstaat vanzelf de wens naar een extra nacht herstel in een fijn hotelbed. Daarnaast is er in drie weken gevoelsmatig aanzienlijk meer tijd adem en ontspanning, terwijl links en rechts het reisvee voorwaarts marcheert.
Voorpret
Ondertussen vormt zich een stapeltje reislectuur in de vensterbank, samen met een versleten DVD van Yorin Travel waarop Floortje Dessing tienduizend kilometer in twee eenvoudig weg te kijken uurtjes aflegt. Optimistisch kijk- en leesvoer, waardoor zomaar een rooskleurige waanvoorstelling van de onderneming ontstaat. Een waanvoorstelling die in niets te vergelijken is met de lijfelijke ervaring zelf: landschappen die gedurende acht treindagen nonstop aan het raam voorbij suizen, halve gesprekjes met Russen, Mongolen, Chinezen en medereizigers, een nachtelijke schommelgang naar het wagontoilet, elke avond rubbernoedels en aan het eind van de rit de bezwete finish op de Chineze muur. Journey of a lifetime? Zeker wel, maar misschien niet voor iedereen.
